Tartar (gr. Τάρταρος Tartaros) – w mitologii greckiej była to najmroczniejsza i najniższa część krainy podziemia, gdzie przebywały dusze skazanych na wieczne cierpienie.

Odległość Tartaru od Hadesu była równa odległości między niebem a ziemią. Hezjod pisze, że kowadło z brązu zrzucone z nieba osiągnie ziemię po dziewięciu nocach i dniach. Na męki w Tartarze skazani byli m.in. Syzyf, Tantal, Iksjon, Tytios i Danaidy. U niektórych poetów Tartar to syn Gai i Aithera, ojciec Tyfona i Echidny, bóg personifikujący otchłanie podziemi i ich najstarszy opiekun, obalony przez Hadesa.